Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ (19-21 Ιουνίου 1913)

…από ένα παλιό αναγνωστικό

Ἑκάστην 21 η Ἰουνίου ἑορτάζει ὁ Ἑλληνισμὸς μίαν ἀπὸ τὰς σπουδαιοτέρας μάχας τῆς ἱστορίας του: Τὴν μάχην τοῦ Κιλκίς, ἡ ὁποίᾳ ἔκρινε, τῷ 1913, τὴν τύχην τοῦ δευτέρου Βαλκανικοῦ πολέμου. Τὰ ἀπόρθητα θεωρούμενα  ὑπὸ τῆς διεθνοῦς στρατιωτικῆς κριτικῆς ὀχυρὰ -ἔργα τῆς βουλγαρικῆς- φιλοπονίας, ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τῆς γερμανικῆς στρατιωτικῆς τέχνης ἐξεπορθήθησαν. Καί,παρὰ τὰς σοβαρὰς μάχας, ποὺ ἐπηκολούθησαν, ὁ ἀγὼν ἐκρίθη ἐκεῖ.

Ἀλλ’ αἱ θυσίαι ὑπῆρξαν μεγάλαι, μέγισται, καὶ ὁ στρατὸς ἐβάδισε μὲ πλήρη ἐπίγνωσιν πρὸς αὐτὰς. Διότι ὅλοι ἀντελαμβάνοντο, ὅτι ἄλλη λύσις δὲν ὑπῆρχεν.

Ἀπὸ τῆς 19ης Ἰουνίου μέχρι καὶ τῆς 21 ης ἐπίμονος, σφοδρὰ καὶ πολυαίμακτος διεξήχθη ἡ μάχη, μάχη κυρίως ξιφολόγχης, δικαίως ἐπικληθεῖσα γιγαντομαχία. Τὸ σάρωμα τῶν βουλγαρικῶν γραμμῶν ὑπῆρξε πλῆρες. Ἀλλὰ καὶ τὸ τίμημα, ὅπως εἴπομεν, ὑπῆρξε βαρύ. 32 ἀξιωματικοί μας νεκροί -εἷς συνταγματάρχης, ὁ ἥρως Ἀντώνιος Καμπάνης, δύο ἀντισυνταγματάρχαι, δύο ταγματάρχαι  καὶ 57 τραυματίαι. Στρατιῶται 749 νεκροὶ καὶ 3811 τραυματίαι. Καὶ ὁ Ἀρχιστράτηγος Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος τὴν 11 ην νυκτερινὴν τῆς 21 ης Ἰουνίου 1918 ἀπευθύνει τὴν διαταγήν:

«Εἰς τὸν ἀνδρεῖον στρατόν Μου, τὸν ἐπιδείξαντα τοιοῦτον ἡρωϊσμὸν κατὰ τὰς μάχας τῶν ἡμερῶν τούτων, τὸν συντρίψαντα τὸν ἐχθρὸν ὁπουδήποτε καὶ ἂν τὸν συνήντησεν, ἐκφράζω τὸν θαυμασμόν Μου καὶ τὴν ὑπερηφάνειάν Μου, διότι ἡγοῦμαι αὐτοῦ».

Ἐγράψαμεν προηγουμένως, ὅτι ὅλοι, βαδίζοντες πρὸς τὴν μάχην, ἐγνώριζον τί τοὺς περιμένει.

Ὁ Κωνσταντῖνος, σκυθρωπός, ἀναπτύσσων πρὸς τοὺς ἀξιωματικούς, ὀλίγον ·πρὸ τῆς μάχης, τὴν σημασίαν τοῦ νέου ἀγῶνος, καταλήγει:

- Πολλοὺς ἀπὸ σᾶς ἴσως σᾶς βλέπω διὰ τελευταίαν φοράν! Σκεφθῆτε, κύριοι, ὅτι θὰ γίνη ἅμιλλα θανάτου! Καὶ οἱ ἀξιωματικοί, τὴν τραγικὴν ἐκείνην στιγμήν, σύρουν τὰ ξίφη των, τὰ ὑψώνουν πρὸς τὸ πηλήκιον, τὰ φέρουν κατόπιν εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐπευφημοῦν:

- Ζήτω ὁ Βασιλεύς!

Ἀπὸ τὰ πολλὰ περιστατικά, ποὺ δεικνύουν τῶν μελλοθανάτων τὸ ὑψηλὸν φρόνημα, μνημονεύομεν δύο:

Ὁ ἀντισυνταγματάρχης Ἀντώνιος Καμάρας -ἥρως καὶ νεκρὸς τοῦ Κιλκὶς- διατάσσεται ἀπὸ τὸν Μέραρχόν του νὰ ὁδηγήση τὸ 16ον πεζικὸν τάγμα πρὸς τὸν λόφον τοῦ θανάτου.

- Μάλιστα, Μέραρχέ μου! ἀπαντᾶ. Το 605 θὰ πέση καὶ καλὴν ἀντάμωσιν εἰς τὸν ἄλλον κόσμον!
Ἔπεσε τὸ 605, ἔπεσε καὶ ὁ Καμάρας.

Ἀλλὰ καὶ ὁ ταπεινὸς ἀνθυπολοχαγὸς δὲν ὑστέρησε τοῦ ἀντισυνταγματάρχου. Εἷς συνταγματάρχης διατάσσει ἔφεδρον ἀνθυπολοχαγὸν νὰ καταλάβῃ, κατὰ τὴν πρώτην σύρραξιν, ἓν πλατὺ καὶ βαθὺ ὀχύρωμα.

- Θὰ τὸ καταλάβω, κύριε συνταγματάρχα, ἀπαντᾷ.

Καὶ τίθεται ἐπὶ κεφαλῆς τῆς μονάδος του. Σφαῖραι καὶ λογχισμοὶ κάμνουν κόσκινον τὸ σῶμά του. Ἀλλὰ τὸ ὀχύρωμα πίπτει. Καὶ οἱ στρατιῶται ἐξοντώνουν μέχρις ἑνὸς τοὺς ὑπερασπιστάς του.

.

«Στρατιωτικὰ Νέα»                                                                                                                    Ε. Π. Φωτιάδης

.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΣΤ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

ΕΥΑΓΓ. Π. ΦΩΤΙΑΔΟΥ – ΗΛΙΑ Π. ΜΗΝΙΑΤΗ
Γ. ΜΕΓΑ – Δ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ
Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΘΗΝΑΙ 1955