Και τώρα, φτάσαμε στο… ή αυτοί ή εμείς…

Ήρθε πια η στιγμή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και μετά να στρέψουμε τη ματιά μας ο ένας στον άλλο και να αναρωτηθούμε: Αυτά που ζούμε, είναι αυτά που θέλουμε; Αυτά που ζούμε, είναι αυτά που μας αξίζουν; Αυτά που ζούμε, είναι δημοκρατία;

Ορμήξανε οι βάρβαροι μαζί με τους ντόπιους ξεπουλητάδες, και κάνουνε κομμάτια τους νόμους, συνθλίβουν την λογική και ως σύγχρονοι κατακτητές ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων στοχεύοντας στις ψυχές και την υποδούλωσή τους.
Ψεύτες, ελεεινοί, απάτριδες και ελληνόφωνοι, διακυβερνούν την χώρα με εντολές των μεγάλων αφεντάδων τους κι εμείς στέκουμε άφωνοι μάρτυρες μιάς σύγχρονης γενοκτονίας, μοιραίοι θεατές του ίδιου του θανάτου μας και της καταστροφής μας.

Αυτοί είμαστε μωρέ;

Φοβισμένα ανθρωπάκια, που κλείνονται στο καβούκι τους, περιμένοντας τον δήμιο να φωνάξει πως ήρθε η σειρά τους;
Ζούμε κάτω από τον φόβο της κυβερνοτρομοκρατίας που απλώθηκε στην χώρα και άβουλοι δεχόμαστε τις επιθέσεις, τους εξευτελισμούς και το όνειδος από εκείνους που δεν νοιάζονται για τίποτε πέρα από το τομάρι τους… Ίδιοι κι εμείς, μοιραίοι συνυπογράφοντες του εξανδραποδισμού μας, άβουλα ανθρωπάκια όπως και οι τιποτένιοι αρχοντάδες μας, γεμάτοι με φοβικά σύνδρομα και την λήθη να έχει γίνει η φυλακή που κρύβεται η γενιά μας.

Κάνανε κομμάτια την ζωή μας, κάνουνε κομμάτια την πατρίδα…

Κομμάτια γενήκαμε στον εικονικό κόσμο και την ματαιοδοξία των περιλάλητων πολιτευτάδων μας, που έτρεξαν με μεγάλη προθυμία να γίνουν οι πωλητές της περηφάνιας μας, οι έμποροι που θα ξεπουλήσουν στα πέρατα της γης τα ίδια τα παιδιά μας.
Μαστίγιο που ξεσκίζει την γύμνια της ψυχής μας είν’ όλα ετούτα που βολευτάδες και άλλα πρόθυμα –χωρίς κουκούλα- δουλικά των τραπεζιτών, εφαρμόζουν καθημερινά στην ζωή μας.

Ας μαζέψουμε τα κομμάτια μας, αδέλφια…

Η ώρα που θα μας έχουν αλυσοδεμένους, πισθάγκωνα, δεν αργεί. Πριν από ετούτη τη στιγμή, πριν να χαθεί και η τελευταία ελπίδα, έχουμε ακόμη τη δύναμη να αντισταθούμε στους πρόθυμους λογιστάκους που μετρούν τη ζωή και την ψυχή μας με τα δράμια της πλούσιας ανικανότητάς τους.
Ας μαζευτούμε, το λοιπόν, να κάνουμε μία αρχή. Να δώσουμε τον αγώνα μας τώρα που ακόμη το μπορούμε και να φέρουμε πίσω το δίκιο και να βραβεύσουμε την αξιοσύνη εκείνων που ο αγώνας θα τους λαμπρύνει. Ας κάνουμε και μία αρχή ακόμη: Να τιμωρήσουμε δημόσια και παραδειγματικά όλα εκείνα τα μίσθαρνα δουλικά που βρέθηκαν πρόθυμοι να ανοίξουν τις πόρτες για την κατοχή της χώρας, της πατρίδας μας.

Σαν θα κλείνεις τα μάτια αδελφέ, θέλω να σε ρωτήσω τι θα αφήσεις πίσω σου, τι θέλεις να λένε για τη βιοτή σου. Θέλεις να είσαι εκείνος που μήτε το χώμα θα θέλει να τον δεχτεί για την ντροπή και τις πομπές που δέχθηκε σιωπηλά; Θέλεις να είσαι μήπως εκείνος που τα παιδιά του θα τον αναθεματίζουν, επειδή κρύφτηκε και δεν στάθηκε εκεί που έπρεπε, για να τους δώσει μια χώρα λεύτερη και μια ζωή που θα τους επέτρεπε να ονειρεύονται αλλά και να παλεύουν για το καλύτερο; Θέλεις να είσαι, αδελφέ, ένα σίχαμα που όταν φύγει οι άλλοι θα λένε «ένας λιγότερος, τόσο το καλύτερο»;

Ας μαζέψουμε, το λοιπόν, τα κομμάτια μας και ας χτίσουμε όλοι μαζί εκείνο που αξίζουμε, εκείνο που ποθούμε. Αν δεν το κάνουμε, θα μας τσακίσουν. Φτάσαμε, πια, στο… ή αυτοί ή εμείς. Και η απόφαση για το τι θα γίνει, πρέπει να είναι δική μας και όχι δική τους.

Κωνσταντίνος

ΥΓ: Και να θυμόμαστε όλοι μας, πως δεν θα μας φορέσει κανένας αλυσίδες αν δεν του το επιτρέψουμε εμείς, κανένας δεν θα μας κάνει να τον προσκυνήσουμε αν δεν σκύψουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι…
http://filologos10.wordpress.com