Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ Η ΑΗΔΙΑ

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

«Αηδιασμένος» φέρεται πώς δήλωσε την περασμένη Δευτέρα ο Νίκος Μιχαλολιάκος σε τηλεοπτική εκπομπή, αναφερόμενος στα αισθήματα που του προκαλεί η παρουσία του στην Βουλή. Η δήλωση αυτή ακολούθησε εκείνες που έκανε στις Θερμοπύλες περί «ταγμάτων εφόδου» και παραίτηση των βουλευτών του όποτε το θελήσουν.

Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν από αυτές τις δηλώσεις, αρκετοί όσοι δυσαρεστήθηκαν και πολλοί περισσότεροι αυτοί που δεν κατάλαβαν την σκοπιμότητά τους.

Όσοι γνωρίζουν τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ξέρουν ότι αυτές οι δηλώσεις έγιναν ως απάντηση σε δημοσιεύματα που ήθελαν την Χρυσή Αυγή να έχει γίνει «συστημική» και στο ότι υπάρχουν πιο εθνικιστικοί σχηματισμοί ακροδεξιότερα αυτής. Και λοιπόν;

Οι περισσότεροι από 400.000 Έλληνες που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, το έκαναν αυτό για να εκφράζει δημόσια ο κ. Μιχαλολιάκος το θιγμένο «εγώ» του ή για να εκφράσει το κόμμα του την οργή, τον θυμό, τις ανησυχίες τους ή και τις ελπίδες τους; Και αν υπάρχουν και άλλοι εθνικιστικοί χώροι, πέραν της Χρυσής Αυγής, τι με αυτό; Έχει κατοχυρωθεί πουθενά το μονοπώλιο του εθνικισμού ή μήπως επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι (πάλι αυτοί) έγραψαν ότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής έχουν όψη μπράβων, κάποιοι το πίστεψαν και θέλουν να κάνουν τον νταβατζή στον πατριωτικό χώρο;

Όμως ας γυρίσουμε σε αυτή καθ' εαυτή την φράση του κ. Μιχαλολιάκου, περί «αηδίας» και Βουλής. Η λογική λέει πώς όταν κάποιος αισθάνεται αηδία σε ένα περιβάλλον, το λιγότερο που κάνει είναι να σηκωθεί και να φύγει. Σίγουρα, δεν πηγαίνει γραβατωμένος σε αυτόν, δεν αποκαλεί τους προκαλούντες την αηδία ως «αγαπητοί κύριοι συνάδελφοι» και δεν υποκλίνεται στην Ντόρα (στην Ντόρα ανάμεσα από όλους τους άλλους). Σίγουρα επίσης κάποιος αηδιασμένος δεν λαμβάνει από τον προκαλούντα την αηδία κάποιες χιλιάδες ευρώ τον μήνα ως μισθό, κρατικά αμάξια, αστυνομική φύλαξη και πολλά άλλα προνόμια. Γιατί αν το κάνει, τότε γίνεται τουλάχιστον ανακόλουθος ως προς τις δηλώσεις και τις πράξεις του.

Η Χρυσή Αυγή τα τελευταία χρόνια πριν από την μεγάλη εκλογική της επιτυχίας είχε επιδοθεί σε μία μονομανή κριτική του κόμματος του ΛΑΟΣ και του Γ. Καρατζαφέρη, λες και τίποτα άλλο δεν συνέβαινε ώστε να προκαλέσει την οργή ενός Έλληνα εθνικιστή.

Δεν ευχόμαστε σε καμία περίπτωση να της συμβεί τώρα το ίδιο και η κάθε φράση ή πράξη των στελεχών της να κρίνεται μονοδιάστατα ή να διαστρέφεται. Σε κάθε περίπτωση όμως η ηγεσία της οφείλει να καταλάβει ότι δεν διαθέτει ούτε το αλάθητο του Πάπα, ούτε κάποια αγιοποίηση που την προφυλάσσει από κάθε είδους λάθη.

Σε κάθε περίπτωση η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει να διαχειριστεί μία μεγάλη εκλογική επιτυχία και εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που την εμπιστεύτηκαν. Αυτό το έκαναν όχι τόσο για τα πρόσωπα και τις ιδέες τους που εν πολλοίς δεν τα γνώριζαν προεκλογικά. Αλλά το έπραξαν ακολουθώντας έναν μύθο που ήθελε κάτι το καινούριο και το τσαμπουκαλίδικο να μπει στην Βουλή. Η εκπλήρωση αυτού του ονείρου, το έχουμε ξαναγράψει, θα είναι και το δυσκολότερο έργο του συγκεκριμένου κόμματος. Να μπορέσει δηλαδή να πετύχει την σύζευξη, μεταξύ κοινοβουλευτικής παρουσίας και ακτιβισμού στο πεζοδρόμιο.

Τον παραπάνω στόχο δεν θα τον πετύχει σε καμία περίπτωση ούτε με άσφαιρες κορώνες του τύπου «φεύγω από την Βουλή όποτε θέλω» ή «μου προκαλεί αηδία η Βουλή». Γιατί τότε θα σου πει και ο οποιοσδήποτε «αφού δεν σου αρέσει, γιατί πήγες από την αρχή ή σήκω και φύγε». Ούτε πάλι κερδίζει κανείς κάτι με λαϊκισμού του τύπου «θα παραδώσω τα κρατικά αμάξια σε πολύτεκνες οικογένειες» και μετά να ανακαλύπτει, όλως τυχαίως, ότι αυτό το απαγορεύει ο κανονισμός της Βουλής και να μένει αυτός με τις αμαξάρες και οι πολύτεκνοι με τις δηλώσεις.

Είναι πολύ πιθανό, άμα γίνουν πρόωρες εκλογές τον χειμώνα, ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί πρώτο κόμμα και η Χρυσή Αυγή με διψήφιο ποσοστό. Τότε, με μια αριστερά στην κυβέρνηση και με μία ψοφοδεή αστική δεξιά, πραγματικά ένα εθνικιστικό κίνημα θα μπορούσε να γίνει αντιπολίτευση και γιατί όχι κυβερνητική επιλογή. 

Αυτό όμως προϋποθέτει δύο πράγματα: πρώτον κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά θέσεων και προτάσεων που θα ξεφεύγουν από το επίπεδο των κραυγών και δεύτερον, την πρόθεση της ηγεσίας τα στελέχη του εθνικισμού να μην γίνουν τροφή για τα κανόνια μίας μετωπικής αντιπαράθεσης με την αριστερά, προς δόξαν και χάριν του αστικού καθεστώτος.

Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Πηγή: http://www.elkosmos.gr