Από τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν ορίσθηκαν, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού του, του Διονυσίου Σολωμού, τον Ιούλιο του 1865 οι πρώτες δύο στροφές του να είναι «Ο Ύμνος του Έθνους και του Βασιλέως». Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν δεν είναι ασφαλώς μόνον οι πολύ γνωστές δύο πρώτες στροφές του Εθνικού μας Ύμνου, αλλά ένα μεγάλο ποιητικό έργο, μεγάλο στην κυριολεξία, 158 στροφών. Πότε γράφτηκε; Στα πρώτα χρόνια του μεγάλου Αγώνα.
Ποιος τον έγραψε; Ένας Ζακυνθινός Κόμης, που είχε μάνα Μανιάτισσα και που τα Ελληνικά του τα έμαθε από την μητέρα του και αυτό μπορούν εύκολα να το διαπιστώσουν όσοι γνωρίζουν την διάλεκτο της Μάνης. Μέσα στο ποίημα του Σολωμού υπάρχουν εκφράσεις και σχήματα λεκτικά, που είναι σχήματα της διαλέκτου των ελεύθερων από την τουρκοκρατία για 400 ολόκληρα χρόνια κατοίκων της Μάνης. Μέσα στην ψυχή του Σολωμού λυσσομανούν και συνταιριάζονται δύο αλήθειες. Ένας όχι και τόσο φωτεινός, θα έλεγα, ευρωπαϊκός ρομαντισμός(περισσότερο Τευτονικός, παρά Λατινικός, σχεδόν Μεταφυσικός…) και από την άλλη οι αρχέγονες παραδόσεις της Μανιάτικης ψυχής.Ζώντας ο ποιητής οριακά μέσα στον κόσμο ετούτο, ευλογήθηκε να Κοινωνήσει τα άγια μυστήρια της Τέχνης από το Άγιο Δισκοπότηρο της θλίψης του και έγινε η φωνή της Ελληνικής Ψυχής, την μεγάλη εκείνη ώρα της Ελευθερίας!
Στις στροφές 5 και 78 του Ύμνου εις την Ελευθερίαν ο Διονύσιος Σολωμός αποδίδει την Ιστορική συνέχεια του Έθνους λέγοντας:
«5. Δυστυχής! Παρηγορία
Μόνη σου έμενε να λες
Περασμένα μεγαλεία
Και διηγώντας τα να κλαις…
…
78. Ω, τριακόσιοι!
Σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας.
Τα παιδιά σας θέλει ιδείτε
πόσο μοιάζουνε με σας…»
Η πρώτη έκδοση του Ύμνου έγινε στα 1825, στο Παρίσι, από τον Φωριέλ. Σε ένα σημείο του μεγάλου αυτού ποιήματος περιγράφεται η πρώτη μεγάλη Ελληνική νίκη, η Άλωση της Τριπολιτσάς και για να καταλάβετε ως που φθάνουν οι «προοδευτικοί» μας, σας παραθέτω τι έγραψε ένας «πεφωτισμένος» πριν χρόνια σε μεγάλη καθημερινή εφημερίδα της Θεσσαλονίκης:
«Θανάσης Τριαρίδης, Η «Ελευθερία» που σφάζει αμάχους: «…οι στροφές 35-73 του Ύμνου εις την Ελευθερίαν είναι ένα από τα πιο απάνθρωπα και πιο φριχτά ποιήματα της νεότερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Σαφώς και υπήρξαν ποιητές που υποστήριξαν διαφόρους δολοφόνους και λογής φασίστες: μα προσωπικά δεν έχω διαβάσει άλλον ποιητή τέτοιου μεγέθους να δοξολογεί μέσα στην ίδια του την ποίηση τη σφαγή αμάχων από ένοπλους σφαγιαστές. Να το πω αλλιώς: και ο Πάουντ και ο Χάμσουν και ο Σελίν υποστήριξαν με θέρμη τους Ναζί – ωστόσο κανένας τους δεν δημοσίευσε ένα ποίημα ή πεζό που να δοξολογεί τα Ες Ες περιγράφοντας αναλυτικά το πώς έβαζαν τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων.» (Μακεδονία της Κυριακής, στις 10-4-2005)
Οι στίχοι 35-73 του Ύμνου εις την Ελευθερίαν περιγράφουν την σφαγή των Τούρκων και των Εβραίων της Τριπολιτσάς από τους Έλληνες μαχητές, σφαγή κατά τον ποιητή Δίκαιη, που όταν συντελείται ξεσηκώνεται από τους τάφους και χαίρεται «μαύρη μία εντάφια συντροφία» από τους νεκρούς 400 ολόκληρων χρόνων, από τους άδικα σφαγμένους από τους τυράννους. Και αυτή η «εντάφια συντροφία» των αδικοχαμένων Ελλήνων χαίρεται την εκδίκηση, σαν νεκρός «αδίκιωτος», σύμφωνα με τα όσα μέσα στην ψυχή του είχε σταλάξει μέσα από παραμύθια και σκοτεινές παραδόσεις για «φουσάτα» η Μανιάτισσα μάνα στην καρδιά του ποιητή. Οι Τούρκοι μέσα στους στίχους αυτούς αποκαλούνται «μιαροί» και «σκύλοι».
Ναι, υπ’ αυτήν την έννοια έχουν δίκαιο. Είναι ένα οπωσδήποτε εθνικιστικό ποίημα ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν. Δεν αποκλείεται μάλιστα στο μέλλον ένα τέτοιο ρατσιστικό και εθνικιστικό ποίημα οι «προφέσορες» της «παγκοσμιοποίησης» και της νέας “ιστορίας” να τον… απαγορεύσουν!
Ποιος τον έγραψε; Ένας Ζακυνθινός Κόμης, που είχε μάνα Μανιάτισσα και που τα Ελληνικά του τα έμαθε από την μητέρα του και αυτό μπορούν εύκολα να το διαπιστώσουν όσοι γνωρίζουν την διάλεκτο της Μάνης. Μέσα στο ποίημα του Σολωμού υπάρχουν εκφράσεις και σχήματα λεκτικά, που είναι σχήματα της διαλέκτου των ελεύθερων από την τουρκοκρατία για 400 ολόκληρα χρόνια κατοίκων της Μάνης. Μέσα στην ψυχή του Σολωμού λυσσομανούν και συνταιριάζονται δύο αλήθειες. Ένας όχι και τόσο φωτεινός, θα έλεγα, ευρωπαϊκός ρομαντισμός(περισσότερο Τευτονικός, παρά Λατινικός, σχεδόν Μεταφυσικός…) και από την άλλη οι αρχέγονες παραδόσεις της Μανιάτικης ψυχής.Ζώντας ο ποιητής οριακά μέσα στον κόσμο ετούτο, ευλογήθηκε να Κοινωνήσει τα άγια μυστήρια της Τέχνης από το Άγιο Δισκοπότηρο της θλίψης του και έγινε η φωνή της Ελληνικής Ψυχής, την μεγάλη εκείνη ώρα της Ελευθερίας!
Στις στροφές 5 και 78 του Ύμνου εις την Ελευθερίαν ο Διονύσιος Σολωμός αποδίδει την Ιστορική συνέχεια του Έθνους λέγοντας:
«5. Δυστυχής! Παρηγορία
Μόνη σου έμενε να λες
Περασμένα μεγαλεία
Και διηγώντας τα να κλαις…
…
78. Ω, τριακόσιοι!
Σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας.
Τα παιδιά σας θέλει ιδείτε
πόσο μοιάζουνε με σας…»
Η πρώτη έκδοση του Ύμνου έγινε στα 1825, στο Παρίσι, από τον Φωριέλ. Σε ένα σημείο του μεγάλου αυτού ποιήματος περιγράφεται η πρώτη μεγάλη Ελληνική νίκη, η Άλωση της Τριπολιτσάς και για να καταλάβετε ως που φθάνουν οι «προοδευτικοί» μας, σας παραθέτω τι έγραψε ένας «πεφωτισμένος» πριν χρόνια σε μεγάλη καθημερινή εφημερίδα της Θεσσαλονίκης:
«Θανάσης Τριαρίδης, Η «Ελευθερία» που σφάζει αμάχους: «…οι στροφές 35-73 του Ύμνου εις την Ελευθερίαν είναι ένα από τα πιο απάνθρωπα και πιο φριχτά ποιήματα της νεότερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Σαφώς και υπήρξαν ποιητές που υποστήριξαν διαφόρους δολοφόνους και λογής φασίστες: μα προσωπικά δεν έχω διαβάσει άλλον ποιητή τέτοιου μεγέθους να δοξολογεί μέσα στην ίδια του την ποίηση τη σφαγή αμάχων από ένοπλους σφαγιαστές. Να το πω αλλιώς: και ο Πάουντ και ο Χάμσουν και ο Σελίν υποστήριξαν με θέρμη τους Ναζί – ωστόσο κανένας τους δεν δημοσίευσε ένα ποίημα ή πεζό που να δοξολογεί τα Ες Ες περιγράφοντας αναλυτικά το πώς έβαζαν τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων.» (Μακεδονία της Κυριακής, στις 10-4-2005)
Οι στίχοι 35-73 του Ύμνου εις την Ελευθερίαν περιγράφουν την σφαγή των Τούρκων και των Εβραίων της Τριπολιτσάς από τους Έλληνες μαχητές, σφαγή κατά τον ποιητή Δίκαιη, που όταν συντελείται ξεσηκώνεται από τους τάφους και χαίρεται «μαύρη μία εντάφια συντροφία» από τους νεκρούς 400 ολόκληρων χρόνων, από τους άδικα σφαγμένους από τους τυράννους. Και αυτή η «εντάφια συντροφία» των αδικοχαμένων Ελλήνων χαίρεται την εκδίκηση, σαν νεκρός «αδίκιωτος», σύμφωνα με τα όσα μέσα στην ψυχή του είχε σταλάξει μέσα από παραμύθια και σκοτεινές παραδόσεις για «φουσάτα» η Μανιάτισσα μάνα στην καρδιά του ποιητή. Οι Τούρκοι μέσα στους στίχους αυτούς αποκαλούνται «μιαροί» και «σκύλοι».
Ναι, υπ’ αυτήν την έννοια έχουν δίκαιο. Είναι ένα οπωσδήποτε εθνικιστικό ποίημα ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν. Δεν αποκλείεται μάλιστα στο μέλλον ένα τέτοιο ρατσιστικό και εθνικιστικό ποίημα οι «προφέσορες» της «παγκοσμιοποίησης» και της νέας “ιστορίας” να τον… απαγορεύσουν!
http://ellinikofos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου