ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΨΕΜΑΤΑ ;

Πού μας μπλέξατε, κ. Παπανδρέου;

Αν αληθεύουν αυτά που ανέφερε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, τότε έχουμε να κάνουμε με πολιτική εξαπάτηση του ελληνικού λαού!

Mέχρι πρόσφατα, υποστηριζόταν, ότι ο κ. Παπανδρέου άργησε να αντιληφθεί το μέ­γεθος του δημοσιονομικού προβλήματος, παρά το γεγο­νός, ότι τον είχε προειδοποι­ήσει, πριν τις εκλογές, ο διοι­κητής της ΤτΕ, κ. Προβόπουλος. Για αυτό και το πρώτο εξάμηνο, υπήρξε ολιγωρία, ως προς κομμάτι της αποτρο­πής της χρεοκοπίας της χώ­ρας.

Έχουν όμως έτσι τα πράγ­ματα;

Ή φτάσαμε να μας ξεμπροστιάζουν οι "φίλοι" μας οι Γερμανοί, αφού πρώτα βέ­βαια μας οδήγησαν στην «αγκαλιά» της τρόικας.

Γιατί ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ, «δεξί χέ­ρι» της Γερμανίδας καγκελά­ριου Άνγκελας Μέρκελ την περίοδο 2005-2009, αποκάλυ­ψε ένα διάλογο που είχε με τον Γ. Παπανδρέου, τον Ια­νουάριο του 2009, κατά τη διάρκεια του οποίου, αφού ζήτησε τη συμβουλή του για τους τρόπους μείωσης των ελ­λειμμάτων, ο Παπανδρέου εί­πε ότι δεν ήταν πλέον βέβαι­ος αν πράγματι επιθυμούσε να κερδίσει τις εκλογές!

Αποκαλυπτήρια!

Φυσικά και αυτή η μαρτυ­ρία είναι σημαντική. Αποδει­κνύει, ότι ότι ο κ. Παπανδρέ­ου γνώριζε αρκετά πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 την πραγματική κατά­σταση της οικονομίας, αλλά ωστόσο έλεγε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν», υφαρ­πάζοντας ουσιαστικά, με ψεύ­τικες υποσχέσεις, την ψήφο του Ελληνικού λαού.

Και τε­λικά, μας έφερε την τρόικα!

Και μόνοι τους καρφώνονται!

Όπως ακριβώς μας κορόιδευε στις αρχές του έτους, όταν με αφορμή τη συμπλή­ρωση των πρώτων 100 ημε­ρών της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διαβεβαίωνε ότι η Ελλάδα, ούτε θα βγει από την Ευρωζώνη, ούτε θα προσφύ­γει στο Δ..Ν.Τ.

Αλλά, περιμένουμε έναν ξένο να μας τα πει. Εδώ τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη το έχουν παραδεχθεί.

Πριν από λίγους μήνες, στο κρατι­κό κανάλι, ο υφυπ. Οικονομι­κών Φ. Σαχινίδης δεν είχε πα­ραδεχθεί, ότι όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που εί­χε ήταν να προσφύγει στο Δ.Ν.Τ.;

Τί ψάχνουμε, λοιπόν, στημένο το παιχνίδι!

Η κατάντια μας!

Aλλά, μην παίρνει φόρα και η ΝΔ, με αυτές τις αποκαλύψεις, υψώνο­ντας αντιπολιτευτικές κορώνες. Φέ­ρει μεγάλες ευθύνες, για το σημερινό μας χάλι!

Το 2009, θα μείνει στην ιστορία ως ένα έτος όπου η φοροδιαφυγή και οι κρατικές σπατάλες εκτινάχθηκαν στα ύψη, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να αντιμετωπισθεί η παγκόσμια κρίση και, ταυτοχρόνως, να κερδηθούν και οι εκλογές. Και αυτό, στιγματίζει την τω­ρινή αξιωματική αντιπολίτευση. Πως να το κάνουμε!

Αλλά όχι μόνον είχαμε κακοδιαχεί­ριση στο εννεάμηνο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου, που επιβαρύνθηκε και από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που προέκυψε από τις εκλογές του Οκτωβρίου, άφησε το τελευταίο τρίμηνο του 2009 στην τύχη του. Δεν έγινε ουδεμία προσπάθεια την περίοδο εκείνη να συ­γκρατηθούν οι δαπάνες και να αυξη­θούν τα έσοδα, διότι το 2009 ήταν για τη νέα κυβέρνηση μία χαμένη χρονιά, που ούτως ή άλλως θα χρεωνόταν στην απελθούσα κυβέρνηση. Και φυσικά, είχαν έτοιμη ήδη τη λύση του Δ.Ν.Τ.!

Και φτάσαμε τώρα, για πρώτη φορά, μετά τη μεταπολίτευση, η Ελληνική Πολιτεία να παρουσιάζει ένα προσχέ­διο προϋπολογισμού, επί του οποίου κάθε συζήτηση αποκτά, σε μεγάλο βαθμό, τελείως ακαδημαϊκό χαρακτή­ρα.

Και αυτό γιατί τα δημοσιονομικά μεγέθη που θα περιλαμβάνονται τελι­κά στον προϋπολογισμό θα πρέπει να τύχουν όχι απλώς της ενημέρωσης αλ­λά της έγκρισης της «τρόικας» των δα­νειστών μας. Σε αυτό τουλάχιστον ο κ. Παπανδρέ­ου ήταν ειλικρινής, όταν έλεγε, πως δη­μοσιονομικό πρόβλημα απειλεί την εθνική κυ­ριαρχία.

Είναι πρόδηλη πλέον η εκχώ­ρηση ενός κρίσιμου μεγέθους της εθνι­κής μας κυριαρχίας επί οικονομικών θεμάτων, με προεκτάσεις φυσικά και σε άλλα κρίσιμα θέματα (βλ. Ελληνο­τουρκικές σχέσεις, Σκόπια, κ. α.), αφού μία χώρα υπερχρεωμένη, είναι ο "αδύναμος κρίκος", στα γεωπολιτικά παιχνίδια.

Και για αυτή την εξέλιξη, ευθύνη έχουν τα δύο κόμματα εξου­σίας.

Το μεν γιατί, όχι μόνο δεν απέ­τρεψε το δημοσιονομικό κατήφορο, αλλά με τις επιλογές του, επιδείνωσε την κατάσταση, το δε γιατί μας έσπρω­ξε στην "αιχμαλωσία" της τρόικας, και στη ζοφερή πραγματικότητα του Μνημονίου.